การออกเสียงคำที่มีอักษรนำ

การออกเสียงคำที่มีอักษรนำ
          คำที่มีอักษรนำส่วนมากมักจะออกเสียงได้ถูกต้อง  แต่มีเพียงบางคำเท่านั้นที่มีปัญหาในการออกเสียง  เพราะไม่รู้หลักในการอ่านออกเสียงในคำที่มีอักษรนำ  หลักในการอ่านคำที่มีอักษรนำ  มีดังนี้
         คำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤต  บางคำไทยรับมาใช้แล้วอ่านแบบอักษรนำ  เช่น  กักขฬะ (กัก-ขะ-หฺละ),  จริต  (จะ-หฺริด),  เทศนา (เทด-สะ-หฺนา),  สมุจเฉท (สะ-หฺมุด-เฉด),  สวาหะ (สะ-หฺวา-หะ),  ลักษณะ (ลัก-สะ-หนะ)

คำที่พยางค์หน้ามีรูปสระกำกับตามหลักไม่ต้องอ่านอย่างอักษรนำ  แต่ยังนิยมอ่านแบบอักษรนำ  เช่น  ประโยชน์ (ปฺระ-โหยด),  ประวัติ (ปฺระ-หวัด),  ดิลก (ดิ-หฺลก),  ดิเรก (ดิ-เหรก),  บุรุษ (บุ-หฺรุด),  บัญญัติ (บัน-หยัด)
             คำแผลงจากภาษาเขมร  ซึ่งพยัญชนะต้นเป็นอักษรควบ  พยางค์หลังจะออกเสียงวรรณยุกต์ตามเสียงวรรณยุกต์ของคำเดิม  เช่น
                              ตรวจ          แผลงเป็น          ตำรวจ          (ตำ-หฺรวด)
                              ปราบ          แผลงเป็น          บำราบ         (บำ-หฺราบ)
                              ตริ               แผลงเป็น          ดำริ              (ดำ-หฺริ)
                              ตรัส             แผลงเป็น          ดำรัส            (ดำ-หฺรัด)

              คำบางคำที่ไม่ได้มาจากภาษาบาลีสันสกฤตและภาษาเขมรก็มักจะมีการออกเสียงแบบอักษรนำ  เช่น
                              ยุโรป                    ออกเสียงเป็น                    ยุ-โหรบ
                              เขม็ง                     ออกเสียงเป็น                    ขะ-เหม็ง
               ข้อสังเกต
                    1.  คำแผลงที่ไม่ใช่อักษรควบ  เมื่อแผลงเป็น 2 พยางค์  พยางค์หลังจะไม่ออกเสียงวรรณยุกต์ตามคำเดิม  เช่น          ปราศ          แผลงเป็น          บำราศ          (บำ-ราด)
                    2.  คำเดิมไม่ใช่อักษรควบ  เมื่อแผลงเป็น 2 พยางค์  พยางค์หลังจะไม่ออกเสียงวรรณยุกต์ตามคำเดิม  เช่น        แจก  เสียงวรรณยุกต์  เอก  แผลงเป็น  จำแนก      อ่านว่า        จำ-แนก  เสียงวรรณยุกต์โท
                      อาจ  เสียงวรรณยุกต์  เอก  แผลงเป็น  อำนาจ        อ่านว่า          อำ-นาด  เสียงวรรณยุกต์โท